Kişinin, kendini ifade ederken kurduğu cümlelere dikkat edin. ‘Ben’ ile başlayan birbiri ardına dizilmiş kaç kelime barındırıyor? Bakışlarına, vücut diline bir bakın mesela, göz teması kuruyor mu? Karşı tarafa konuşma izni veriyor mu? Dinlemesine bakın, dinlediğini hissettiriyor mu? Yoksa “…mış”, “…miş” gibi mi yapıyor? Bilgisayarına bakarken; “Sen konuş, ben dinlerim.” mi diyor. Irk, din, dil ayrımı yapan bir yaklaşımı var mı? Başka insanlardan, rakiplerinden, meslektaşlarından bahsederken aşağılayıcı, rencide edici ve küçümseyen kelimeler kullanıyor mu? Bir kurumda ya da işletmede yetkili ise; “Benden sonrası tufan, ben olmasam burası batar.” mı diyor? “Vazgeçilmezim!” mi diyor? Ya da ima ediyor mu? Telefondaki konuşmasına dikkat edin. Nezaket derecesi ne? Hangi kelimeleri, hangi ses tonunda söylüyor. “Alo!..”dan sonra karşı tarafın müsait olup olmadığını soruyor mu? Telefonu kapatırken beden diline mimiklerine bakın. Randevularına dikkat edip etmediğine bakın, geç kalıp bahaneler uyduruyor mu?
Kadınlardan bahsederken saygılı mı? Kelimeleri özenli seçiyor mu? Annesinin de bir kadın olduğunu unutmuş gibi mi konuşuyor? Mesela sizi sadece işi düştüğünde mi arıyor? Aracındaki ya da elinde tuttuğu minik bir çöpü yere atıyor, öylesine sokağa tükürüyor mu? Kırmızı ışıkta geçiyor, en küçük trafik sıkışıklığında argo kelimelere mi sığınıyor?
Muhataplarımıza, yakın ilişki içinde olduğumuz kişilere bir de bu gözle bakalım lütfen. Bakmakla kalmayalım görelim. Görebilelim ki, egoları yüksek kendini çok beğenmiş ve önemli zanneden insanları fark edelim. Ve unutmayalım ki; tıpkı trafikteki takip mesafesinin korumasının kazaları önlediği gibi, kişiler arası iletişim kazalarını önlemek için, iletişim mesafelerini yönetmemiz gerekmektedir. Egoları şişmiş yetişkin çocukların huzurumuzu bozmalarına, günümüzü zehir etmelerine izin vermeyelim.
Ramazan KARAKAYA
Danışman&Eğitimci
